خلاصه کتاب ولنگاری فرهنگی | تحلیل جامع آسیب های فرهنگی ایران از منظر اسماعیل شفیعی سروستانی

ولنگاری فرهنگی (نویسنده اسماعیل شفیعی سروستانی)، کتابی است که به ریشه یابی عمیق معضلات فرهنگی ایران می پردازد و چشم اندازی تحلیلی برای درک آسیب ها و ارائه خطوط استراتژیک مقابله با آنها ترسیم می کند. این اثر به مخاطبان خود کمک می کند تا با دیدگاه های نویسنده درباره چالش های فرهنگی، از جمله تهاجم فرهنگی و نقش مغفول فرهنگ در مدیریت کشور، آشنا شوند. نویسنده در این کتاب، فرهنگ را نه یک بخش جانبی، بلکه بنیاد توسعه و سعادت جامعه معرفی می کند و به تفصیل به بررسی ابعاد مختلف آن می پردازد.

مقدمه: چرایی و اهمیت کتاب ولنگاری فرهنگی در گفتمان فرهنگی معاصر ایران

اسماعیل شفیعی سروستانی، از جمله اندیشمندان و پژوهشگران برجسته در حوزه فرهنگ و مطالعات اسلامی در ایران است که دغدغه های عمیقی در زمینه تحولات اجتماعی و فرهنگی کشور دارد. او با نگارش آثاری متعدد، همواره کوشیده است تا مخاطبان را به تأمل درباره مسائل ریشه ای جامعه فرابخواند. کتاب ولنگاری فرهنگی یکی از مهم ترین آثار اوست که به طور خاص به تحلیل چالش ها و آسیب های موجود در سپهر فرهنگی ایران می پردازد و ابعاد مختلف بی توجهی و بی برنامگی در این حوزه را تشریح می کند.

اهمیت بررسی کتاب ولنگاری فرهنگی در زمان حاضر، در سایه تحولات سریع جهانی و داخلی، بیش از پیش نمایان می شود. جامعه ایرانی با هجوم اطلاعات، الگوهای فکری و سبک های زندگی متنوعی روبروست که در صورت عدم برنامه ریزی صحیح و راهبردهای منسجم فرهنگی، می تواند به از خود بیگانگی و بحران هویت منجر شود. این کتاب، تلاشی روشنگرانه برای شناسایی این معضلات ریشه دار و ارائه خطوطی استراتژیک برای مقابله با آن ها به شمار می رود.

هدف اصلی اسماعیل شفیعی سروستانی در ولنگاری فرهنگی، صرفاً توصیف وضعیت موجود یا نقد سطحی نیست. او به دنبال یک آسیب شناسی عمیق و ارائه تحلیلی جامع است تا نشان دهد چگونه غفلت از فرهنگ، می تواند به عنوان مهم ترین نقش آفرین در حیات فردی و اجتماعی، به یک ولنگاری گسترده تبدیل شود. نویسنده تأکید می کند که فرهنگ در ساختار مدیریتی کشور، جایگاه واقعی خود را نیافته و اغلب به مثابه یک حوزه حاشیه ای و کم اهمیت در نظر گرفته شده است.

این دیدگاه، خود منشأ بسیاری از مشکلات و ناهنجاری هایی است که در جامعه مشاهده می شود. ولنگاری فرهنگی اسماعیل شفیعی سروستانی نه تنها برای دانشجویان و پژوهشگران علوم اجتماعی و فرهنگی، بلکه برای مدیران، فعالان فرهنگی و عموم مردم که دغدغه هویت و آینده فرهنگی ایران را دارند، اثری خواندنی و راهگشا محسوب می شود. این کتاب تلاش دارد تا با بررسی دقیق پدیده های فرهنگی و اجتماعی، نقشه راهی برای بازگشت به اصول و ارزش های اصیل اسلامی-ایرانی ترسیم کند.

بخش اول: تبیین مفهوم ولنگاری فرهنگی؛ ریشه ها و ابعاد آن

برای درک عمیق تر تحلیل های اسماعیل شفیعی سروستانی، لازم است ابتدا به تعریف او از مفهوم کلیدی ولنگاری فرهنگی بپردازیم. این اصطلاح، فراتر از معنای لغوی ساده خود، بار معنایی خاص و جامعی دارد که نویسنده آن را در بستر مسائل فرهنگی ایران تبیین می کند.

تعریف نویسنده از ولنگاری فرهنگی

از دیدگاه شفیعی سروستانی، ولنگاری فرهنگی به معنای صرف بی بندوباری اخلاقی یا بی نظمی در حوزه های هنری نیست. بلکه این مفهوم به یک بیماری عمیق تر اشاره دارد که در ساختارهای مدیریتی و اندیشه ای جامعه ریشه دوانده است. او ولنگاری فرهنگی را مجموعه ای از بی توجهی ها، عدم اولویت بندی صحیح فرهنگ، فقدان استراتژی های بلندمدت و رویکردهای مقطعی و تاکتیکی در مواجهه با مسائل فرهنگی می داند. این وضعیت، منجر به از دست رفتن هویت، نفوذ فرهنگ های بیگانه و تضعیف بنیان های اخلاقی و اجتماعی می شود.

نویسنده، ولنگاری را حالتی از رهاشدگی فرهنگی توصیف می کند که در آن، مرزهای ارزشی کمرنگ شده، تولید محتوای بومی تضعیف گردیده و جامعه در معرض هجوم بی رویه و بدون فیلتر فرهنگی قرار می گیرد. این وضعیت نه تنها در ابعاد فردی، بلکه در سطح نهادها و سازمان های فرهنگی نیز قابل مشاهده است و به نوعی فقدان چشم انداز و هدف مشترک را در مدیریت فرهنگی به نمایش می گذارد.

ریشه های تاریخی و فکری ولنگاری

شفیعی سروستانی ریشه های ولنگاری فرهنگی را در نگرش های خاصی جستجو می کند که از دهه های گذشته بر فضای فکری و مدیریتی کشور حاکم بوده است. او به طور خاص به نگاه کمی، مکانیکی و غرب زده مدیران به عالم و آدم اشاره می کند که خود ناشی از تأثیرپذیری از الگوهای فکری غربی است. در این دیدگاه، فرهنگ نه به عنوان شالوده اصلی و زیربنای جامعه، بلکه به مثابه پدیده ای روبنایی و تابع اقتصاد و سیاست نگریسته می شود.

نویسنده با استناد به تجربه های تاریخی پس از انقلاب، این نکته را برجسته می کند که با وجود ماهیت فرهنگی و اندیشه محور انقلاب اسلامی، به مرور زمان و به ویژه در دوران های سازندگی، مسائل اقتصادی و سیاسی بر فرهنگ ارجحیت یافتند. او به صراحت از کابینۀ آقای هاشمی رفسنجانی یاد می کند که همواره به موضوعات فرهنگی مقام و جایگاهی پس از اقتصاد و سیاست داده بود. این اولویت بندی، از نگاه او، یک خطای استراتژیک بود که منجر به غفلت از انقلاب فرهنگی مورد نیاز و از دست رفتن فرصت های بی شماری برای تمدن سازی اسلامی-ایرانی شد.

«بر هیچ کس پوشیده نیست که کابینۀ آقای هاشمی رفسنجانی همواره به موضوعات فرهنگی مقام و جایگاهی پس از اقتصاد و سیاست داده بود. به همین دلیل، پیش از آن که دربارۀ موضوع فرهنگ به مفهوم وسیع کلمه، اهمیت داده شود؛ موضوع اقتصاد و سیاست در اولویت قرار داشت. علت این امر نیز کاملا آشکار است، نگاه کمی و مکانیکی مدیران رده اول کشور به عالم و آدم، که خود ناشی از غرب زدگی بود؛ زیرا آنان فرهنگ را ذیل اقتصاد و تابع سیاست می دانستند؛ در حالی که نهضت بزرگ انقلاب اسلامی در ذات خود و به تبع بنیاد نظری اش، انقلاب فرهنگی را در جهان معاصر می طلبید، همچنان که تمدن مغرب زمین نیز بر شالودۀ انقلاب فرهنگی غرب و پس از رنسانس استوار بود. این موضوع از همان سال های اولیۀ پیروزی انقلاب به دست فراموشی سپرده شد و غفلت از این امر نیز بسیاری از فرصت ها را گرفت.»

این فقدان رویکرد استراتژیک در برنامه ریزی های فرهنگی، نه تنها به صورت مقطعی، بلکه در بلندمدت نیز اثرات منفی خود را به جای گذاشته است. عدم مطالعات عمیق و برنامه ریزی های کلان، باعث شده است که جامعه در مواجهه با چالش های فرهنگی، بدون سپر دفاعی و راهبرد مشخص باقی بماند.

نمودهای عینی ولنگاری در جامعه

ولنگاری فرهنگی صرفاً یک مفهوم نظری نیست، بلکه نمودهای عینی و ملموسی در جامعه دارد که شفیعی سروستانی به برخی از آن ها اشاره می کند. این نمودها در قالب آسیب های اخلاقی، اجتماعی و حتی اقتصادی خود را نشان می دهند:

• ناهنجاری های فرهنگی و اجتماعی: رشد بی قاعده برخی رفتارهای غیرمتعارف، کاهش حس مسئولیت پذیری اجتماعی و کمرنگ شدن هنجارهای اخلاقی.
• دغدغه معاش و نگرانی معاد: تمرکز افراطی بر مسائل مادی و اقتصادی تا حدی که دغدغه های معنوی و اخروی به حاشیه رانده می شوند، که خود نتیجه ای از نگاه غرب زده و مادی گرایانه است.
• از خود بیگانگی فرهنگی: کاهش تعلق خاطر به ریشه های فرهنگی و تاریخی بومی و تمایل به تقلید کورکورانه از الگوهای بیگانه.
• تأثیر پذیری از رسانه های بیگانه: نفوذ بی رویه و بدون مدیریت پیام های رسانه ای خارجی که به ترویج سبک زندگی نامتناسب با فرهنگ ملی و دینی می پردازند.
• تضعیف نهاد خانواده: بروز چالش ها و معضلات در ساختار خانواده به دلیل تغییرات ارزشی و الگوهای رفتاری نامطلوب.

این موارد، تنها بخشی از پیامدهای گسترده ولنگاری فرهنگی هستند که جامعه را از درون تحلیل برده و از مسیر توسعه متعالی باز می دارند. تحلیل کتاب ولنگاری فرهنگی نشان می دهد که این آسیب ها متصل به یکدیگرند و بدون یک رویکرد جامع، امکان حل آن ها وجود نخواهد داشت.

بخش دوم: محورهای کلیدی تحلیل و آسیب شناسی در کتاب

کتاب ولنگاری فرهنگی به تحلیل جنبه های مختلف آسیب زای این پدیده می پردازد و چندین محور کلیدی را برای درک عمق بحران فرهنگی ایران مطرح می کند. این محورها، ابعاد متعددی از ضعف های ساختاری و فکری را در بر می گیرند.

بحران مدیریت فرهنگی و فقدان استراتژی

یکی از اساسی ترین انتقادات اسماعیل شفیعی سروستانی، متوجه نظام مدیریت فرهنگی کشور است. او معتقد است که تغییرات مکرر مدیران در سطوح مختلف سیاسی و اجتماعی، مانع از شکل گیری یک رویکرد استراتژیک و بلندمدت در حوزه فرهنگ شده است. سال هاست که مدیران ما در سطوح خرد و کلان، معتاد به اجرای تاکتیک ها و برنامه های فصلی و مقطعی برای اصلاح اموری هستند که متحول ساختن آن ها، در گروی انجام مطالعات و برنامه ریزی های استراتژیک است. این شیوه مدیریت، حوزه فرهنگ را در حاشیه مناسبات اقتصادی و سیاسی قرار داده و آن را به بوته فراموشی سپرده است.

از نگاه نویسنده، فرهنگ نه تنها یک زیربناست، بلکه مهم ترین نقش را در حیات فردی و اجتماعی مردم هر سرزمین ایفا می کند. غفلت از این نقش، پیامدهای جبران ناپذیری دارد. شفیعی سروستانی تأکید دارد که مطالعات فرهنگی پیش نیاز انقلاب فرهنگی است؛ یعنی هرگونه تحول بنیادی در فرهنگ، مستلزم شناخت عمیق و دقیق از وضعیت موجود و تدوین برنامه های جامع و راهبردی است. بدون این پیش نیاز، هرگونه تلاش برای اصلاح، محکوم به شکست و سطحی نگری خواهد بود.

تهاجم فرهنگی، شبیخون و جنگ نرم

مفهوم تهاجم فرهنگی یکی از مباحث محوری در آثار شفیعی سروستانی است و او در ولنگاری فرهنگی نیز به تفصیل به ابعاد آن می پردازد. نویسنده معتقد است که جامعه ایران در معرض یک شبیخون و جنگ نرم فرهنگی قرار دارد که هدف آن نه تنها تغییر رفتارها، بلکه دگرگونی در باورها، ارزش ها و الگوهای فکری است. او بر این باور است که بسیاری از مدیران و مسئولان، هنوز ابعاد واقعی این تهاجم را باور نیاورده اند و به همین دلیل، راهبردهای مقابله ای مؤثری تدوین نشده است.

در این میان، رسانه ها نقش حیاتی ایفا می کنند. شفیعی سروستانی از جادوی رسانه ها و شعبده رسانه ها سخن می گوید که با قدرت نفوذ خود، به شکل دهی افکار عمومی، تغییر ذائقه ها و ترویج سبک های زندگی غربی و نامتناسب با فرهنگ اسلامی-ایرانی می پردازند. او با ذکر نمونه های تحلیلی، نشان می دهد که چگونه رسانه های بیگانه می توانند به ابزاری برای رد پای بیگانه در فرهنگ ملی تبدیل شوند و بحران فرهنگی را تشدید کنند.

جایگاه زن، خانواده و نظام تربیتی

کتاب ولنگاری فرهنگی به مسائل مرتبط با زن در میان تحولات اجتماعی و مطبوعات و امور پرورشی نسل نو توجه ویژه ای دارد. نویسنده تحلیل می کند که چگونه ولنگاری فرهنگی، نهاد مقدس خانواده و نقش زن را تحت تأثیر قرار داده است. او به چالش هایی که زنان در مواجهه با الگوهای جدید اجتماعی و رسانه ای با آن روبرو هستند، اشاره می کند و بر لزوم حفظ جایگاه و کرامت زن بر اساس آموزه های اسلامی تأکید می ورزد.

در حوزه نظام تربیتی نیز، شفیعی سروستانی هشدار می دهد که غفلت از فصل مدرسه ، فصل فرهنگ ، فصل جوانی می تواند به شکل گیری نسلی بی هویت و از خود بیگانه منجر شود. فرهنگ انتظار و آموزش صحیح آن به نسل نو، از نگاه نویسنده، راهکاری اساسی برای تربیت نسلی با بصیرت و هدفمند است که در برابر تهاجم فرهنگی مقاومت کند.

غفلت از مفاهیم بنیادین اسلامی

یکی دیگر از انتقادات محوری در تحلیل کتاب ولنگاری فرهنگی، غفلت از مفاهیم بنیادین اسلامی در سیاست گذاری های فرهنگی و اجتماعی است. شفیعی سروستانی با طرح عناوینی چون عدالت، همچنان مظلوم و محتاج توبه ایم، به فراموشی یا کم رنگ شدن ارزش های اخلاقی و معنوی در جامعه اشاره می کند. او تأکید دارد که بی توجهی به اصولی چون اخلاق اسلامی در مقابل اخلاق ژورنالیستی و نیز عدم تعهد کافی به مذهب در مطبوعات، خود بخشی از ولنگاری فرهنگی است.

بازگشت به این مفاهیم اصیل اسلامی، نه تنها یک نیاز دینی، بلکه یک ضرورت اجتماعی برای بازیابی هویت و سلامت فرهنگی جامعه است. نویسنده اعتقاد دارد که شأن سیاست و کشف معنی «پول» باید در پرتو این ارزش ها تعریف شوند تا جامعه از مسیر عدالت و معنویت منحرف نگردد. اسماعیل شفیعی سروستانی و نظریه فرهنگی او بر پایه این اصول اسلامی استوار است و راهکارها را نیز از همین منبع الهام می گیرد.

بخش سوم: راهکارها و چشم اندازهای پیشنهادی شفیعی سروستانی

کتاب ولنگاری فرهنگی تنها به آسیب شناسی و نقد اکتفا نمی کند، بلکه راهکارها و چشم اندازهایی را نیز برای برون رفت از این وضعیت پیچیده ارائه می دهد. این راهکارها عمدتاً بر اساس دیدگاه های اسلامی و انقلابی نویسنده شکل گرفته اند و بر تحرک و آگاهی بخشی تأکید دارند.

ضرورت جهاد فرهنگی و بیداری عمومی

شفیعی سروستانی برای مقابله با ولنگاری و تهاجم فرهنگی، مفهوم جهاد فرهنگی را مطرح می کند. این جهاد، فراتر از یک مبارزه صرف، به معنای تلاشی همه جانبه، هوشمندانه و فعالانه در جهت حفظ و ارتقاء فرهنگ اسلامی-ایرانی است. او بر این باور است که جامعه نیازمند یک بیداری عمومی است تا بتواند ابعاد واقعی و مخرب تهاجم فرهنگی را درک کرده و با آن مقابله کند. این بیداری، باید از سطوح فردی آغاز شده و به نهادهای اجتماعی و دولتی گسترش یابد.

نویسنده، مطالعات فرهنگی پیش نیاز انقلاب فرهنگی را به عنوان یک اصل بنیادین مطرح می کند. او تأکید دارد که هرگونه جهاد فرهنگی باید بر پایه شناخت دقیق و علمی از وضعیت فرهنگی جامعه و چالش های آن استوار باشد. بدون چنین مطالعاتی، اقدامات فرهنگی سطحی و بی اثر خواهند بود. این دیدگاه، لزوم پژوهش و تفکر عمیق را در کنار عمل انقلابی برجسته می سازد.

استراتژی فرهنگی و انقلاب زمینه ساز

یکی از مهم ترین پیشنهادات عملی در خلاصه کتاب ولنگاری فرهنگی، لزوم تدوین و اجرای یک استراتژی فرهنگی منسجم و بلندمدت است. این استراتژی باید فراتر از برنامه های فصلی و مقطعی باشد و شامل اهداف، سیاست ها، و راهکارهای اجرایی برای حفظ، تقویت و توسعه فرهنگ اسلامی-ایرانی در برابر هجمه های بیرونی و ضعف های درونی باشد. فقدان استراتژی فرهنگی، از دیدگاه شفیعی سروستانی، یکی از اصلی ترین ریشه های ولنگاری است.

نویسنده به انقلاب زمینه ساز و گذار بزرگ نیز اشاره می کند که نشان دهنده چشم اندازی برای یک تحول عمیق و بنیادین در جامعه است. این انقلاب، نه تنها در حوزه سیاست، بلکه در ابعاد فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی نیز باید رخ دهد تا جامعه از وضعیت ولنگاری خارج شده و به سوی یک تمدن نوین اسلامی حرکت کند. این رویکرد، نیازمند یک بازنگری جدی در نحوه مواجهه با فرهنگ و قرار دادن آن در رأس اولویت های کشور است.

«مطالعات فرهنگی، باید پیش نیاز هرگونه انقلاب و تحول در این زمینه باشد، در غیر این صورت، برنامه ها مقطعی و بدون اثربخشی لازم خواهند بود.»

نقش مهدویت و فرهنگ انتظار

شفیعی سروستانی نقش محوری برای مهدویت و فرهنگ انتظار در غلبه بر ولنگاری فرهنگی قائل است. او گستره و کارکرد مهدویت را فراتر از یک باور صرف می داند و آن را یک مکتب حیات بخش معرفی می کند که می تواند الهام بخش عدالت بی پایان و رهایی از بی هویتی باشد. فرهنگ انتظار، به معنای آمادگی برای یک جامعه آرمانی، به افراد و جامعه انگیزه می دهد تا برای رسیدن به آن آرمان ها تلاش کنند و از ایستایی و انفعال دوری گزینند.

این باور، می تواند به عنوان یک نیروی محرکه قوی برای جهاد فرهنگی عمل کرده و جامعه را به سوی یک عدالت بی پایان سوق دهد. فرهنگ انتظار و مهدویت در ولنگاری فرهنگی، به جامعه کمک می کند تا در برابر چالش ها و انحرافات، مقاوم و هوشیار باشد و برای برپایی یک جامعه عادلانه و اخلاق مدار، فعالانه تلاش کند. این نگاه، امید به آینده را در دل ها زنده نگه می دارد و راه را برای یک تنظیم عقربه ها، روی ساعت 25 (اشاره به تحولی فراتر از زمان معمول) هموار می سازد.

نقد و بررسی اجمالی: نقاط قوت و دیدگاه های تکمیلی

کتاب ولنگاری فرهنگی اثر اسماعیل شفیعی سروستانی، بی تردید اثری مهم و تأمل برانگیز در ادبیات فرهنگی ایران است که به یک موضوع حیاتی با رویکردی انتقادی و دغدغه مند می پردازد. یکی از نقاط قوت اصلی کتاب، رویکرد ریشه ای و تحلیلی آن است. نویسنده صرفاً به نشان دادن معضلات بسنده نمی کند، بلکه تلاش دارد تا دلایل تاریخی، فکری و مدیریتی پدید آمدن این ولنگاری را واکاوی کند. این عمق تحلیل، خواننده را به لایه های زیرین مشکلات هدایت می کند و از برخورد سطحی با پدیده ها جلوگیری می نماید.

تأکید بر نقش بی بدیل فرهنگ به عنوان زیربنای اصلی جامعه و نه یک پدیده روبنایی، از دیگر برجستگی های این اثر است. شفیعی سروستانی با این نگاه، مسئولان و افکار عمومی را به اهمیت بخشی واقعی به فرهنگ فرا می خواند. طرح مفاهیمی چون جهاد فرهنگی و ارتباط منطقی آن با فرهنگ انتظار مهدوی، یک چارچوب فکری منسجم و الهام بخش برای مواجهه با چالش ها ارائه می دهد که می تواند نیروهای درونی جامعه را برای مقابله با تهاجم فرهنگی از دیدگاه شفیعی سروستانی بسیج کند.

با این حال، می توان برای افزایش عمق بحث و تحریک تفکر بیشتر، به جنبه هایی نیز اشاره کرد که در کتاب کمتر به آن ها پرداخته شده یا جای بحث بیشتر دارند. برای مثال، آیا کتاب ولنگاری فرهنگی راهکارهای عملیاتی مشخصی برای سطوح مختلف اجرایی و مدیریتی ارائه می دهد؟ یا بیشتر بر خطوط کلی و استراتژیک تمرکز دارد؟ در حالی که کلیات استراتژیک بسیار ارزشمند هستند، تفصیل راهکارهای اجرایی می تواند به مخاطبان کمک کند تا نظریات را به عمل تبدیل کنند. همچنین، جایگاه نهادهای مدنی، سازمان های مردم نهاد و نقش مستقیم شهروندان عادی در این جهاد فرهنگی، چگونه تعریف می شود؟ تبیین چگونگی مشارکت عمومی و سازوکارهای آن می تواند به تقویت حس مسئولیت پذیری جمعی کمک کند.

مسئله دیگر، می تواند به بحث غرب زدگی در مدیریت فرهنگی که نویسنده به آن اشاره دارد، بازگردد. هرچند ریشه های این دیدگاه در تاریخ معاصر ایران قابل درک است، اما می توان به تفکیک دقیق تر میان تأثیرات نامطلوب و تعاملات سازنده فرهنگی که می تواند منجر به پیشرفت و نوآوری شود، پرداخت. این تفکیک به دوری از یک نگاه یکجانبه و افراطی در مواجهه با فرهنگ های دیگر کمک می کند.

در نهایت، جامعه شناسی فرهنگی که شفیعی سروستانی در کتاب خود ارائه می دهد، بیشتر بر تحلیل های کلان و بنیادین متمرکز است. ارائه نمونه های موردی بیشتر و تحلیل های کمی از میزان تأثیر ولنگاری فرهنگی در ابعاد مختلف جامعه، می توانست به تقویت بنیان های تجربی تحلیل ها کمک کند و اعتبار پژوهشی اثر را افزایش دهد. این موارد، نه از باب نقد، بلکه به عنوان دیدگاه های تکمیلی و برای عمیق تر شدن گفتمان پیرامون این اثر ارزشمند مطرح می شوند.

جمع بندی: پیام نهایی ولنگاری فرهنگی برای آینده فرهنگ ایران

کتاب ولنگاری فرهنگی اثر اسماعیل شفیعی سروستانی، فراتر از یک بررسی صرف، یک هشدار جدی و یک فراخوان عمیق به تأمل و عمل در قبال چالش های بنیادین فرهنگی ایران است. پیام محوری این کتاب این است که فرهنگ، نه پدیده ای حاشیه ای یا تابعی از اقتصاد و سیاست، بلکه ریشه و شالوده اصلی هر تمدن و ضامن سعادت و بقای هر جامعه است. غفلت از آن، بهای سنگینی در پی خواهد داشت که نمودهای آن را می توان در ناهنجاری های اجتماعی و اخلاقی کنونی مشاهده کرد.

نویسنده با تحلیل دقیق ریشه های تاریخی و فکری این ولنگاری، که عمدتاً ناشی از نگاه کمی و غرب زده به فرهنگ و فقدان استراتژی فرهنگی است، به مخاطبان خود هشدار می دهد که بدون یک رویکرد منسجم و مبتنی بر مفاهیم بنیادین اسلامی، نمی توان انتظار سعادت و پیشرفت پایدار را داشت. او بر ضرورت یک جهاد فرهنگی واقعی، همراه با بیداری عمومی و درک عمیق از تهاجم فرهنگی تأکید می کند.

شفیعی سروستانی با طرح نقش مهدویت و فرهنگ انتظار، راهکاری امیدوارکننده و معنوی برای برون رفت از این وضعیت ارائه می دهد. این فرهنگ، می تواند نیروی محرکه جامعه برای حرکت به سوی عدالت بی پایان و ساختن آینده ای روشن تر و حفظ هویت اصیل ایرانی-اسلامی باشد. خلاصه کتاب ولنگاری فرهنگی ( نویسنده اسماعیل شفیعی سروستانی ) در نهایت، دعوتی است به مسئولیت پذیری جمعی و فردی در قبال سرنوشت فرهنگی کشور و گامی است در جهت هوشیاری و آگاهی در برابر چالش های پیش رو. مطالعه این اثر، برای هر فردی که دغدغه آسیب شناسی فرهنگی ایران و نقش فرهنگ در جامعه ایرانی را دارد، یک ضرورت انکارناپذیر است.

خرید و دسترسی به کتاب ولنگاری فرهنگی

کتاب ولنگاری فرهنگی اثر ارزشمند اسماعیل شفیعی سروستانی، توسط نشر موعود عصر به چاپ رسیده و در اختیار علاقه مندان قرار گرفته است. این کتاب به دلیل محتوای تحلیلی و دغدغه مندانه خود در حوزه فرهنگ، مورد توجه بسیاری از پژوهشگران، دانشجویان و فعالان فرهنگی قرار گرفته است. برای تهیه نسخه چاپی این اثر، می توانید به کتابفروشی های معتبر سراسر کشور مراجعه نمایید. همچنین، وب سایت های ناشر و سایر توزیع کنندگان کتاب، امکان خرید آنلاین نسخه چاپی را فراهم آورده اند.

علاوه بر نسخه چاپی، نسخه های الکترونیکی کتاب ولنگاری فرهنگی نیز در پلتفرم های قانونی فروش کتاب الکترونیک در دسترس است. این پلتفرم ها، امکان مطالعه آسان و سریع کتاب را بر روی انواع دستگاه های هوشمند فراهم می کنند و به شما اجازه می دهند که در هر زمان و مکانی به این محتوای ارزشمند دسترسی داشته باشید. مشخصات کتاب الکترونیک و اطلاعات نشر، از جمله سال انتشار (۱۳۹۵) و تعداد صفحات (۲۹۶ صفحه)، معمولاً در صفحات مربوط به معرفی کتاب در این پلتفرم ها ذکر شده است تا جستجو و خرید برای کاربران تسهیل گردد. با دسترسی به این اثر، می توانید عمیق تر با تحلیل کتاب ولنگاری فرهنگی آشنا شوید و از دیدگاه های نویسنده در مورد معضلات فرهنگی بهره مند گردید.