شرکت هواپیمایی نروژ ایر (Air Norway) | راهنمای کامل
آشنایی با شرکت هواپیمایی نروژ ایر Air Norway
شرکت هواپیمایی ایر نروژ (Air Norway AS) یک ایرلاین منطقه ای نروژی بود که از سال ۲۰۰۳ تا اکتبر ۲۰۱۷ فعالیت داشت و به دلیل چالش های مالی و عملیاتی، سرانجام فعالیت خود را متوقف کرد. این شرکت با ایرلاین بزرگ نروژین ایر شاتل (Norwegian Air Shuttle) که همچنان فعال است، تفاوت بنیادین دارد و نباید با آن اشتباه گرفته شود.
درک تاریخچه و عملکرد شرکت های هواپیمایی، به ویژه آنهایی که دیگر فعال نیستند، نه تنها بینش های ارزشمندی را در مورد پویایی صنعت هوانوردی ارائه می دهد، بلکه به رفع ابهامات رایج نیز کمک می کند. مقاله پیش رو با هدف ارائه اطلاعات دقیق، جامع و بدون ابهام درباره شرکت هواپیمایی ایر نروژ (Air Norway AS) تدوین شده است. در طول این متن، به بررسی جنبه های مختلف حیات این شرکت، از لحظه تأسیس در سال ۲۰۰۳ توسط گنار هاگزوین تا چالش های متعدد مالی و عملیاتی که نهایتاً منجر به توقف فعالیتش در سال ۲۰۱۷ شد، خواهیم پرداخت. یکی از اهداف کلیدی این مقاله، تأکید بر تمایز قاطع بین ایر نروژ و شرکت بسیار بزرگ تر و شناخته شده تر نروژین ایر شاتل (Norwegian Air Shuttle) است. این تمایز برای جلوگیری از سردرگمی خوانندگان و حصول اطمینان از دسترسی به اطلاعات صحیح حیاتی است، به خصوص که بسیاری از اطلاعات موجود آنلاین، این دو شرکت را به اشتباه یکسان تلقی می کنند. در ادامه، جزئیات مربوط به ساختار مالکیت، عملیات پروازی، ناوگان محدود، مقاصد پروازی، عوامل مؤثر بر مشکلات مالی، و دلایل نهایی پایان فعالیت ایر نروژ را به تفصیل شرح خواهیم داد تا تصویری کامل از این بخش مهم اما کوتاه از تاریخچه هوانوردی نروژ ارائه شود.
ایر نروژ (Air Norway AS): معرفی یک شرکت هواپیمایی منطقه ای
شرکت هواپیمایی ایر نروژ (Air Norway AS) نماینده ای از شرکت های هواپیمایی منطقه ای بود که نقش مهمی در اتصال جوامع کوچک تر نروژ با مراکز اصلی ایفا می کرد. این شرکت در سال ۲۰۰۳ با تمرکز بر پروازهای داخلی نروژ و یک مسیر بین المللی محدود به دانمارک، کار خود را آغاز کرد. ماهیت فعالیت آن، بیشتر از اینکه بر رقابت در بازارهای بزرگ متمرکز باشد، بر ارائه خدمات ضروری حمل ونقل هوایی به مناطق کمتر توسعه یافته متمرکز بود.
فرودگاه اورلند (Ørland Airport)، واقع در شهرستان اورلند، به عنوان قلب عملیاتی این ایرلاین عمل می کرد. انتخاب این فرودگاه به دلیل موقعیت استراتژیک آن در نزدیکی یک پایگاه هوایی مهم نظامی نروژ بود که گروه قابل توجهی از مشتریان اصلی ایر نروژ را تشکیل می دادند. ایر نروژ با بهره گیری از مدل عملیاتی اجاره خیس (Wet Lease)، توانست بدون نیاز به سرمایه گذاری هنگفت در خرید و نگهداری هواپیما، به فعالیت بپردازد. در این مدل، هواپیما به همراه خدمه، نگهداری و بیمه آن از شرکت دیگری، در این مورد North Flying، اجاره می شد. این رویکرد به شرکت های کوچک امکان می دهد تا با انعطاف پذیری بیشتری در بازار فعالیت کنند، اما در عین حال، وابستگی به شرکت اجاره دهنده و شرایط قرارداد را نیز افزایش می دهد.
با وجود تلاش ها برای پایداری و حمایت های مالی از سوی شهرداری اورلند، ایر نروژ در نهایت نتوانست از پس چالش های مداوم برآید. بازار رقابتی، نوسانات اقتصادی، هزینه های عملیاتی بالا برای شرکت های کوچک و تغییرات در تقاضا، عواملی بودند که پایداری مالی بلندمدت این شرکت را با مشکل مواجه ساختند. پس از حدود ۱۴ سال فعالیت، ایر نروژ در اکتبر ۲۰۱۷، در پی تعمیرات باند فرودگاه اورلند و عدم امکان از سرگیری پایدار عملیات، به طور کامل تعطیل شد. این رویداد، یادآور دشواری های ذاتی در اداره شرکت های هواپیمایی منطقه ای در محیط های با حاشیه سود پایین و هزینه های ثابت بالاست.
تاریخچه تاسیس و شکل گیری ایر نروژ: از ایده تا پایان مسیر
سرآغاز شرکت هواپیمایی ایر نروژ به سال ۲۰۰۳ بازمی گردد، زمانی که گنار هاگزوین (Gunnar Hagsveen) ایده تأسیس یک شرکت هواپیمایی منطقه ای را در اسلو مطرح کرد. هدف اولیه، برقراری یک خط هوایی مستقیم و منظم بین فرودگاه اورلند (Ørland Airport) و پایتخت نروژ، یعنی فرودگاه اسلو، گاردرموئن (Oslo Airport, Gardermoen) بود. این برنامه با آغاز پروازهای برنامه ریزی شده در تاریخ ۲۳ مه ۲۰۰۳ به واقعیت پیوست و ایر نروژ رسماً به جمع بازیگران صنعت هوانوردی نروژ پیوست. دفتر مرکزی این شرکت در شهر برکستاد (Brekstad) در شهرستان اورلند قرار داشت و فرودگاه اورلند نیز به عنوان قطب اصلی عملیاتی آن شناخته می شد.
برنامه های اولیه و موانع پیش رو
در ابتدا، هاگزوین جاه طلبی هایی فراتر از مسیر اورلند-اسلو داشت. برنامه هایی برای راه اندازی خطوط هوایی بین اورلند و فرودگاه بودو (Bodø Airport)، با هدف اتصال دو پایگاه اصلی نیروی هوایی نروژ به یکدیگر، در دست بررسی بود. با این حال، این برنامه ها هرگز به مرحله اجرا نرسیدند و تمرکز شرکت بر روی مسیر کلیدی اورلند-اسلو و یک مسیر بین المللی به دانمارک باقی ماند. مدت کوتاهی پس از آغاز عملیات، ایر نروژ با یک تراژدی مواجه شد. گنار هاگزوین، بنیان گذار شرکت، به بیماری جدی دچار شد و در ۲۶ دسامبر ۲۰۰۳ درگذشت. این اتفاق نه تنها شوک بزرگی به مجموعه وارد کرد، بلکه به دلیل عدم تمرکز بر تلاش های بازاریابی و فروش در این دوره، تعداد مسافران (Cabin Load) کمتر از حد پیش بینی شده بود که شرکت را با مشکلات مالی اولیه روبرو ساخت.
تغییر مالکیت و جذب حمایت های محلی
پس از درگذشت هاگزوین، وارثان او برای تضمین بقای شرکت، به دنبال جذب سرمایه از کسب وکارهای محلی بودند. در همین راستا، در تاریخ ۳۱ ژانویه ۲۰۰۴، ایر نروژ توانست پروازهای هفتگی خود را از اسلو به فرودگاه آلبورگ (Aalborg Airport) در دانمارک آغاز کند که نقطه عطفی در توسعه مسیرهای آن محسوب می شد. در فوریه ۲۰۰۴، شهرداری اورلند با اعطای وامی به مبلغ ۶۵۰,۰۰۰ کرون نروژ، به ایر نروژ کمک کرد تا بخشی از بدهی های خود را تسویه کند. در همین دوره، مالکیت شرکت به اسون روزنوینگه (Sven Rosenvinge) واگذار شد.
با این حال، مشکلات مالی ادامه یافت و تا سال ۲۰۰۵، ایر نروژ همچنان زیان ده بود. این وضعیت، لزوم یک تغییر ساختاری اساسی را نمایان ساخت. در ۲۱ فوریه ۲۰۰۵، شهرداری اورلند برای نجات شرکت، سهامی به ارزش ۱ میلیون کرون را خریداری کرد و به این ترتیب، ۴۰ درصد از مالکیت ایر نروژ را به دست آورد. همزمان، شرکت North Flying نیز نیمه دیگر سهام را خرید. این سرمایه گذاری ها و حمایت های مالی، برای بقای ایر نروژ در آن مقطع حیاتی بود. هالگیر گرونتدت (Hallgeir Grøntvedt)، شهردار وقت اورلند، در آن زمان اعلام کرد که با وجود ریسک مالی برای شهرداری با بودجه محدود، این ایرلاین از اهمیت استراتژیک زیادی برای منطقه اورلند و فوسن برخوردار است و حفظ آن ضروری است.
رشد و چالش های نظارتی
در سال ۲۰۰۵، با اجرای قوانین امنیتی جدید اتحادیه اروپا که الزام به کنترل امنیتی ۱۰۰ درصدی در فرودگاه ها را داشت، فرودگاه اورلند نیز تحت تأثیر قرار گرفت. با وجود اینکه در ابتدا به دلیل کوچک بودن هواپیماهای ایر نروژ، این فرودگاه از قوانین جدید معاف شده بود، اما در نهایت این معافیت لغو شد. این تغییر، هزینه هایی بالغ بر ۴۶۵,۰۰۰ کرون در سال را به شهرداری تحمیل کرد. ایر نروژ نیز که همچنان با مشکلات مالی دست و پنجه نرم می کرد، درخواست معافیت از پرداخت عوارض فرودگاهی را مطرح کرد که با موافقت شهرداری، سالانه ۵۴۰,۰۰۰ کرون برای شرکت صرفه جویی به همراه داشت.
در ژوئیه ۲۰۰۵، ایر نروژ نقطه عطف مهمی را تجربه کرد و ده هزارمین مسافر خود را جابه جا کرد. این شرکت همچنین قرارداد جدیدی را با نیروی هوایی نروژ امضا کرد که بیش از نیمی از مسافران آن را تأمین می کرد و اهمیت استراتژیک مسیر اورلند-اسلو برای پایگاه نظامی منطقه را نشان می داد. در نوامبر همان سال، دفتر اداری شرکت از شهر درامن به اورلند منتقل شد و اسنور هویتساند (Snorre Hvitsand) به عنوان مدیر عامل جدید استخدام گردید تا مدیریت عملیات را از نزدیک پیگیری کند.
حمایت های شهرداری اورلند و نقش پرسنل نظامی در تأمین بخش عمده ای از مسافران، از ستون های اصلی بقای ایر نروژ در طول سالیان متمادی بود.
توسعه و بازسازی فرودگاه
سال ۲۰۰۶ برای ایر نروژ با رشد ۴۰ درصدی تعداد مسافران همراه بود که نشانه ای از افزایش تقاضا و موفقیت نسبی در جذب مشتریان جدید بود. در پی این رشد، از تاریخ ۶ سپتامبر همان سال، ایر نروژ خدمات پروازی خود را در روزهای چهارشنبه نیز آغاز کرد و به این ترتیب، دفعات پروازهای هفتگی خود را افزایش داد. در همین دوره، شهرداری اورلند سرمایه گذاری قابل توجهی به مبلغ ۱.۸ میلیون کرون را برای ارتقاء فرودگاه اورلند آغاز کرد. این پروژه بازسازی و توسعه فرودگاه در تاریخ ۳ سپتامبر ۲۰۰۷ به بهره برداری رسید و تحولات مهمی را به همراه داشت. با این ارتقاء، فرودگاه اورلند به یک فرودگاه بین المللی تبدیل شد که امکان ترانزیت مسافران به مقصد آلبورگ دانمارک را فراهم می کرد. همچنین، سطح امنیت در فرودگاه افزایش یافت و ساختمان ترمینال قدیمی که در سال ۱۹۷۸ ساخته شده بود، مورد بازسازی و نوسازی کلی قرار گرفت تا با استانداردهای مدرن مطابقت یابد.
عملیات و مشخصات ایر نروژ: نگاهی فنی به فعالیت ها
ساختار عملیاتی ایر نروژ، به دلیل ماهیت منطقه ای و منابع محدود، با الگوهای رایج شرکت های هواپیمایی بزرگ تفاوت های اساسی داشت. این شرکت به جای داشتن یک ناوگان گسترده و مستقل، بر روی مدل های همکاری و برون سپاری تمرکز کرده بود.
ساختار مالکیت و عملیاتی
ایر نروژ دارای یک ساختار مالکیتی سه جانبه بود که در آن نهادهای مختلفی مشارکت داشتند. این ساختار به شرح زیر بود:
- Nordic Air: با سهم ۴۰%، یکی از سهامداران اصلی شرکت محسوب می شد.
- شهرداری اورلند (Municipality of Ørland): با ۴۰% سهام، نقش حیاتی در حمایت و بقای شرکت ایفا می کرد. این سطح از مالکیت شهرداری در یک ایرلاین، نشان دهنده اهمیت استراتژیک این شرکت برای توسعه و ارتباطات منطقه اورلند بود.
- North Flying: با ۲۰% سهام، علاوه بر مشارکت در مالکیت، شریک اصلی عملیاتی ایر نروژ نیز به شمار می رفت.
تمامی عملیات پروازی ایر نروژ تحت یک قرارداد اجاره خیس (Wet Lease) توسط شرکت North Flying انجام می شد. مدل اجاره خیس به این معنی است که North Flying نه تنها هواپیما را تأمین می کرد، بلکه مسئولیت تمامی خدمه پرواز (خلبانان و مهمانداران)، نگهداری کامل هواپیما، و بیمه مربوط به آن را نیز بر عهده داشت. در مقابل، ایر نروژ مسئولیت های تجاری مانند بازاریابی، فروش بلیط و مدیریت مسیرهای پروازی را عهده دار بود. این مدل به ایر نروژ اجازه می داد تا بدون نیاز به سرمایه گذاری سنگین در خرید و نگهداری ناوگان و استخدام خدمه، به فعالیت بپردازد و هزینه های عملیاتی خود را منعطف تر مدیریت کند.
همانطور که پیشتر نیز اشاره شد، شهرداری اورلند سالانه مبلغ ۱ میلیون کرون نروژ را به عنوان سوبسید مستقیم به مسیر پروازی اصلی ایر نروژ اختصاص می داد. این حمایت مالی، نشان دهنده تعهد شهرداری به حفظ این مسیر هوایی حیاتی برای ساکنین و پرسنل پایگاه نظامی منطقه بود. شرکت از نظر ساختار مدیریتی نیز کوچک بود و تنها شامل یک مدیر عامل پاره وقت (با ۲۰ درصد زمان کاری) و یک نفر هماهنگ کننده رزرو بود که بر اساس ساعات کاری مشغول به فعالیت می شد. مشتریان اصلی ایر نروژ، شامل پرسنل نظامی مستقر در پایگاه هوایی اورلند و همچنین ساکنین محلی بودند که برای سفر به اسلو و دیگر مقاصد به این خط هوایی نیاز داشتند.
ناوگان هواپیمایی
ناوگان ایر نروژ بسیار تخصصی و محدود بود. این شرکت برای تمامی پروازهای خود، از تنها یک فروند هواپیمای Fairchild Metro 23 استفاده می کرد. این مدل هواپیما یک توربوپراپ (Turboprop) کوچک است که به طور خاص برای پروازهای منطقه ای کوتاه و متوسط، با ظرفیت کمتر و نیاز به باندهای کوچک تر، طراحی شده است. هواپیمای Fairchild Metro 23 که توسط North Flying اداره می شد، با رنگ آمیزی و آرم ایر نروژ پرواز می کرد و نمادی از حضور این شرکت در آسمان نروژ بود.
مشخصات کلیدی ناوگان:
- نوع هواپیما: Fairchild Metro 23
- تعداد: ۱ فروند
- ظرفیت مسافر: ۱۹ صندلی
- شرکت عامل: North Flying (از طریق قرارداد Wet Lease)
این انتخاب ناوگان، با استراتژی یک شرکت منطقه ای ارزان قیمت که به دنبال مدیریت هزینه ها و استفاده بهینه از هواپیماهای با ظرفیت پایین در مسیرهای با تقاضای متوسط بود، کاملاً همسو بود.
عملکرد مالی و روندهای اقتصادی
با وجود چالش های مستمر، ایر نروژ در برخی سال ها توانست عملکرد مالی قابل قبولی را به ثبت برساند. به عنوان مثال، در سال ۲۰۰۸، این شرکت درآمدی معادل ۱۶ میلیون کرون نروژ و سودی بالغ بر ۸۰۰,۰۰۰ کرون نروژ کسب کرد. این ارقام نشان دهنده این است که در دوره هایی، با وجود وابستگی به سوبسیدها و حمایت های خارجی، ایر نروژ توانایی تولید درآمد و حتی کسب سود عملیاتی را داشت. با این حال، سودآوری این شرکت به شدت به عوامل خارجی، مانند حجم مسافر از سوی نیروی هوایی، حمایت های شهرداری و نوسانات اقتصادی، وابسته بود. کوچک بودن مقیاس عملیات و تمرکز بر مسیرهای منطقه ای با حاشیه سود پایین، همواره شرکت را در برابر شوک های اقتصادی آسیب پذیر نگه می داشت.
| مشخصه | توضیحات |
|---|---|
| نام کامل شرکت | Air Norway AS |
| کد یاتا | M3 |
| کد ایکائو | NFA |
| علامت تماس (Call sign) | NORTH FLYING |
| سال تاسیس | ۲۰۰۳ |
| سال پایان فعالیت | ۲۰۱۷ |
| دفتر مرکزی | برکستاد، اورلند، نروژ |
| قطب اصلی | فرودگاه اورلند (Ørland Airport) |
| ناوگان اصلی | ۱ فروند Fairchild Metro 23 (اجاره خیس از North Flying) |
| مقاصد (در اوج) | ۳-۵ مقصد (شامل مسیرهای موقت) |
| مالکیت | ۴۰% Nordic Air، ۴۰% شهرداری اورلند، ۲۰% North Flying |
مقاصد پروازی و مسیرهای ایر نروژ
ایر نروژ به عنوان یک شرکت هواپیمایی منطقه ای، شبکه پروازی محدودی داشت که عمدتاً بر اتصال فرودگاه قطب خود، یعنی اورلند، به مراکز اصلی نروژ و یک مقصد بین المللی متمرکز بود. این انتخاب مسیرها بازتابی از نیازهای محلی و استراتژی شرکت برای ارائه خدمات به مناطق خاص بود.
مسیرهای اصلی و برنامه پروازهای منظم
مسیر کلیدی و پایدار ایر نروژ، پرواز بین فرودگاه اورلند (Ørland Airport) و فرودگاه اسلو، گاردرموئن (Oslo Airport, Gardermoen) بود. این مسیر، شریان حیاتی ارتباطی برای منطقه فوسن و پایگاه هوایی اورلند با پایتخت نروژ محسوب می شد. ایر نروژ در این مسیر، هفت پرواز رفت و برگشت در هفته انجام می داد. پروازهای روزهای کاری معمولاً ساعت ۷:۴۰ صبح از اورلند حرکت می کردند و پرواز بازگشت از اسلو ساعت ۱۸:۰۰ عصر انجام می شد. برنامه ریزی پروازها به گونه ای بود که امکان سفرهای یک روزه کاری را فراهم می آورد. در روزهای شنبه هیچ پروازی انجام نمی شد، اما برای تأمین نیازهای آخر هفته، دو پرواز رفت و برگشت به اسلو در روزهای جمعه و دو پرواز رفت و برگشت به اورلند در روزهای یکشنبه برقرار بود.
علاوه بر این مسیر داخلی حیاتی، ایر نروژ یک پرواز هفتگی رفت و برگشت بین فرودگاه اسلو و فرودگاه آلبورگ (Aalborg Airport) دانمارک نیز داشت. این مسیر بین المللی که معمولاً عصر جمعه از اسلو حرکت و بعدازظهر یکشنبه از آلبورگ بازمی گشت، تنها مسیر خارجی منظم ایر نروژ به شمار می رفت و ارتباط مستقیمی را برای ساکنین منطقه فوسن با دانمارک فراهم می کرد. این مسیرها ستون فقرات عملیاتی ایر نروژ را تشکیل می دادند و تا زمان توقف کامل فعالیت شرکت، پابرجا بودند.
مسیرهای موقت و قراردادهای خدمات عمومی (PSO)
ایر نروژ در دوره هایی نیز به صورت موقت در مسیرهای دیگری فعالیت داشت که اغلب تحت قراردادهای خدمات عمومی (Public Service Obligation – PSO) بودند. این قراردادها از سوی دولت برای تضمین برقراری پرواز به مناطق دورافتاده تر یا با تقاضای کمتر اعطا می شوند تا ارتباطات هوایی برای این مناطق حفظ شود و شرکت های هواپیمایی بتوانند هزینه های عملیاتی خود را پوشش دهند.
یکی از این موارد، پس از ورشکستگی شرکت هواپیمایی Coast Air در ژانویه ۲۰۰۸ رخ داد. در آن زمان، ایر نروژ به همراه شریک عملیاتی خود، North Flying، قرارداد موقتی را برای اداره مسیر فرودگاه فاگرنس (Fagernes Airport) به اسلو با حمایت وزارت حمل و نقل و ارتباطات نروژ، به دست آوردند. همزمان، مسیری از فاگرنس به فرودگاه تروندهایم، ورنس (Trondheim Airport, Værnes) نیز آغاز شد. این مسیرها نقش مهمی در پوشش خلاء ایجاد شده پس از ورشکستگی Coast Air ایفا کردند. در مارس ۲۰۰۸، ایر نروژ و North Flying موفق به دریافت قرارداد رسمی PSO برای مسیر فاگرنس شدند که تا ۳۱ مارس ۲۰۰۹ اعتبار داشت و فعالیت آن ها را در این مسیرها تثبیت کرد.
با این حال، این موفقیت پایدار نبود. از اول آوریل ۲۰۰۹، قرارداد PSO فاگرنس به شرکت دیگری به نام DOT LT واگذار شد و ایر نروژ مجبور شد فعالیت های خود را در این مسیرها متوقف کند. این رویداد، نشان داد که وابستگی به قراردادهای دولتی، می تواند به همان اندازه که فرصت ساز است، بی ثباتی و چالش نیز به همراه داشته باشد، زیرا این قراردادها معمولاً رقابتی هستند و ممکن است در دوره های بعدی به شرکت های دیگر واگذار شوند.
جدول مقاصد پروازی و دوره فعالیت:
| شهر | کشور | کد یاتا | فرودگاه | شروع فعالیت | پایان فعالیت |
|---|---|---|---|---|---|
| آلبورگ | دانمارک | AAL | Aalborg Airport | ۲۰۰۴ | اکتبر ۲۰۱۷ |
| فاگرنس | نروژ | VDB | Fagernes Airport, Leirin | ۲۰۰۸ | آوریل ۲۰۰۹ |
| اسلو | نروژ | OSL | Oslo Airport, Gardermoen | ۲۰۰۳ | اکتبر ۲۰۱۷ |
| تروندهایم | نروژ | TRD | Trondheim Airport, Værnes | ۲۰۰۸ | ۲۰۰۹ |
| اورلند/برکستاد | نروژ | OLA | Ørland Airport | ۲۰۰۳ | اکتبر ۲۰۱۷ |
چالش ها و پایان فعالیت ایر نروژ
مسیر فعالیت ایر نروژ در طول حدود ۱۴ سال حضورش در صنعت هوانوردی نروژ، مملو از چالش های اقتصادی، نظارتی و عملیاتی بود. این موانع، با وجود حمایت های قابل توجه محلی، در نهایت منجر به توقف کامل فعالیت های این شرکت منطقه ای شد.
مشکلات مالی ادامه دار و وابستگی به سوبسیدها
یکی از ریشه ای ترین مشکلات ایر نروژ، مشکلات مالی ادامه دار آن بود. از همان سال های ابتدایی تأسیس، شرکت برای پوشش هزینه های عملیاتی و بقا، به شدت به حمایت های مالی شهرداری اورلند و دیگر نهادها وابسته بود. معافیت از پرداخت عوارض فرودگاهی و دریافت سوبسیدهای سالانه، نشان دهنده عدم توانایی شرکت در دستیابی به پایداری مالی مستقل بود. این وابستگی، هرگونه تغییر در سیاست های حمایتی یا نوسانات اقتصادی را به یک تهدید جدی برای بقای شرکت تبدیل می کرد. به عنوان مثال، در سال ۲۰۰۹، با تقویت کرون دانمارک در مقابل کرون نروژ، ایر نروژ تا ماه آگوست ۱۰۰,۰۰۰ کرون ضرر کرد که این زیان، فشار مالی را بر شرکت بیش از پیش افزایش داد.
در سال ۲۰۱۰، شهرداری اورلند حتی مبلغ ۶۲,۵۰۰ کرون را برای پخش آگهی تلویزیونی ایر نروژ در جریان نیمه نهایی مسابقه آواز یوروویژن (Melodi Grand Prix) اختصاص داد. این اقدام، در ظاهر برای افزایش آگاهی و جذب مسافر بود، اما در حقیقت عمق وابستگی شرکت به کمک های مالی برای حتی کوچکترین اقدامات بازاریابی را آشکار می ساخت.
تأثیر قوانین امنیتی اتحادیه اروپا
در سال ۲۰۰۵، با اجرای قوانین امنیتی جدید اتحادیه اروپا، فرودگاه اورلند نیز ملزم به اعمال کنترل امنیتی ۱۰۰ درصدی برای تمامی پروازها شد. در ابتدا، به دلیل استفاده از هواپیماهای کوچک ایر نروژ، این فرودگاه از این قانون معاف شده بود، اما این معافیت در نهایت لغو گردید. این تغییر، هزینه های اضافی بالغ بر ۴۶۵,۰۰۰ کرون در سال را به شهرداری اورلند تحمیل کرد. از آنجایی که شهرداری سهامدار اصلی و حامی مالی ایر نروژ بود، این افزایش هزینه ها به طور غیرمستقیم بر دوش ایرلاین نیز سنگینی می کرد و نیاز به حمایت های بیشتر را دوچندان ساخت. افزایش بوروکراسی و هزینه های عملیاتی برای شرکت های کوچک در پی قوانین جدید، اغلب به عنوان یک چالش بزرگ مطرح می شود.
از دست دادن قراردادهای خدمات عمومی (PSO)
قراردادهای خدمات عمومی (PSO) نقش ستون فقرات را برای بسیاری از شرکت های هواپیمایی منطقه ای ایفا می کنند. این قراردادها تضمین کننده یک جریان درآمدی ثابت و حجم مشخصی از مسافر هستند. ایر نروژ در مقطعی از چنین قراردادهایی برای مسیر فاگرنس بهره مند بود، اما از دست دادن قرارداد مسیر فاگرنس به شرکت DOT LT در سال ۲۰۰۹، یک ضربه مالی و عملیاتی مهم برای شرکت بود. این رویداد منجر به از دست رفتن مسیرهای سودآور و تضمین شده ای شد که ایر نروژ برای حفظ پایداری خود به آن ها نیاز مبرم داشت و بار مالی بیشتری را به شرکت تحمیل کرد.
کاهش مسافر و تغییر سیاست های نظامی
یکی از مهمترین عوامل مؤثر بر کاهش پایدار مسافران ایر نروژ، تصمیم نیروی هوایی نروژ در سال ۲۰۰۹ بود. نیروی هوایی تصمیم گرفت که پرسنل خود را از استفاده از پروازهای اورلند منع کرده و به جای آن، آنها را تشویق به استفاده از پروازهای ارزان تر از فرودگاه تروندهایم کند که حدود دو ساعت با اورلند فاصله داشت. این تصمیم، منجر به از دست دادن حدود ۱۳۰۰ مسافر برای ایر نروژ شد. از آنجایی که پرسنل نظامی پایگاه هوایی اورلند بخش قابل توجهی از مشتریان ایر نروژ را تشکیل می دادند، این اقدام تأثیر مخربی بر تعداد مسافران و به تبع آن، بر درآمدهای شرکت داشت. این امر نشان دهنده آسیب پذیری شرکت در برابر تغییرات سیاست های نهادهای بزرگ و دولتی بود.
تعلیق و تعطیلی نهایی
مجموعه ای از تمامی این چالش ها، یعنی مشکلات مالی مداوم، افزایش هزینه های عملیاتی ناشی از قوانین امنیتی، از دست دادن قراردادهای مهم و کاهش قابل توجه مسافران، در نهایت به پایان فعالیت ایر نروژ منجر شد. در سال ۲۰۱۷، به دلیل تعمیرات اساسی باند فرودگاه اورلند، عملیات این شرکت به طور موقت تعلیق گردید. اگرچه خدمات پروازی در سپتامبر ۲۰۱۷ برای مدت کوتاهی از سر گرفته شد، اما این بازگشت موقتی و ناپایدار بود. سرانجام، در اکتبر ۲۰۱۷، شرکت هواپیمایی ایر نروژ به طور قطعی فعالیت های پروازی خود را متوقف کرد و پرونده ۱۴ سال فعالیت این ایرلاین منطقه ای بسته شد. این خبر در مجله Airliner World نیز در شماره اکتبر ۲۰۱۷ منعکس شد و به عنوان یکی از تحولات مهم در صنعت هوانوردی منطقه ای نروژ به شمار رفت.
نکته بسیار مهم: ایر نروژ (Air Norway AS) را با نروژین ایر شاتل (Norwegian Air Shuttle) اشتباه نگیرید!
یکی از پرتکرارترین منابع سردرگمی برای افراد علاقه مند به صنعت هوانوردی یا مسافرانی که به دنبال اطلاعات درباره شرکت های هواپیمایی نروژی هستند، اشتباه گرفتن شرکت ایر نروژ (Air Norway AS) با نروژین ایر شاتل (Norwegian Air Shuttle) است. با وجود تشابه در نام و ملیت نروژی، این دو شرکت از نظر ابعاد، گستره فعالیت، ناوگان، و حتی وضعیت فعلی کاملاً از یکدیگر متمایز هستند.
ایر نروژ (Air Norway AS): یک شرکت منطقه ای منحل شده
- ماهیت و ابعاد: ایر نروژ یک شرکت هواپیمایی منطقه ای و بسیار کوچک بود. هدف آن، اتصال مناطق خاصی از نروژ و یک مقصد نزدیک در دانمارک بود، نه پروازهای گسترده بین المللی.
- وضعیت فعالیت: فعالیت این شرکت در اکتبر ۲۰۱۷ به طور کامل متوقف شده است. این بدان معناست که ایر نروژ دیگر وجود ندارد، هیچ پروازی انجام نمی دهد و اطلاعات مربوط به آن صرفاً تاریخی است.
- ناوگان: ناوگان آن بسیار محدود و شامل تنها یک فروند هواپیمای Fairchild Metro 23 بود. این هواپیما یک توربوپراپ کوچک با ظرفیت ۱۹ صندلی است که برای مسیرهای کوتاه مناسب است.
- مقاصد: مقاصد پروازی آن محدود به چند شهر در نروژ (اورلند، اسلو، فاگرنس، تروندهایم) و یک مسیر به آلبورگ دانمارک بود.
- کد یاتا: M3
- وب سایت رسمی:
www.airnorway.no(این وب سایت دیگر فعال نیست و لینک های آرشیوی آن تنها برای دسترسی به اطلاعات تاریخی موجود است).
نروژین ایر شاتل (Norwegian Air Shuttle – کد یاتا DY): یک غول ارزان قیمت فعال
- ماهیت و ابعاد: نروژین ایر شاتل یک شرکت هواپیمایی بزرگ و شناخته شده در سطح اروپا و جهان است که در مدل ارزان قیمت (Low-Cost) فعالیت می کند. این شرکت یکی از بزرگترین ایرلاین های اسکاندیناوی و اروپا محسوب می شود.
- وضعیت فعالیت: این شرکت همچنان فعال است و روزانه هزاران پرواز در مسیرهای داخلی، بین المللی کوتاه برد و حتی پروازهای بین قاره ای بلندپروازانه انجام می دهد.
- ناوگان: دارای ناوگان بسیار بزرگ و مدرن شامل هواپیماهای جت مانند بوئینگ ۷۳۷، بوئینگ ۷۸۷ دریم لاینر و ایرباس A320/A321 است. این ناوگان شامل صدها هواپیما می شود.
- مقاصد: شبکه پروازی آن گسترده است و به صدها مقصد در اروپا، آمریکای شمالی، آسیا و خاورمیانه پرواز دارد. مقاصدی مانند لندن، پاریس، نیویورک، لس آنجلس و رم از جمله شهرهای تحت پوشش آن هستند.
- کد یاتا: DY
- وب سایت رسمی:
www.norwegian.com(این وب سایت مرجع اصلی برای اطلاعات پرواز، رزرو و خدمات مربوط به نروژین ایر شاتل است).
به صراحت باید گفت که هرگونه اطلاعاتی مبنی بر اینکه ایر نروژ در حال توسعه ناوگان عظیمی از هواپیماهای پهن پیکر برای مسیرهای آتلانتیک است، یا در لیست ۱۰ ایرلاین برتر دنیا قرار دارد، یا به مقاصدی مانند لندن و پاریس پرواز می کند، کاملاً اشتباه است و در واقع به شرکت نروژین ایر شاتل (Norwegian Air Shuttle) مربوط می شود. ایر نروژ AS هرگز در چنین ابعادی فعالیت نکرده و اکنون نیز فعالیت ندارد. برای مسافرانی که به دنبال رزرو پرواز یا اطلاعات عملیاتی هستند، مراجعه به وب سایت
www.norwegian.comو جستجو درباره نروژین ایر شاتل ضروری است.
آگاهی از تفاوت های بنیادین بین ایر نروژ AS (شرکتی منطقه ای و منحل شده) و نروژین ایر شاتل (ایرلاینی بزرگ و فعال بین المللی) برای جلوگیری از سردرگمی و دسترسی به اطلاعات معتبر در صنعت هوانوردی نروژ، از اهمیت بالایی برخوردار است.
کلاس های پروازی و خدمات نروژین ایر شاتل (برای رفع ابهام بیشتر)
با توجه به سردرگمی های موجود، اشاره ای به کلاس های پروازی و خدمات شرکت نروژین ایر شاتل (Norwegian Air Shuttle) می تواند به روشن شدن موضوع کمک کند، اگرچه این اطلاعات مستقیماً به ایر نروژ AS مربوط نمی شود. نروژین ایر شاتل، به عنوان یک شرکت ارزان قیمت، ساختار خدمات خود را انعطاف پذیر و قابل انتخاب برای مسافران طراحی کرده است تا هر مسافر بتواند بر اساس نیاز و بودجه خود، خدمات مورد نظر را انتخاب کند. این شرکت عمدتاً دو کلاس خدمات اصلی را ارائه می دهد:
- کلاس اکونومی (Economy Class):
- شامل صندلی استاندارد با فضای پای کافی.
- قیمت پایه بلیط که شامل حداقل خدمات است.
- مسافران می توانند خدمات اضافی مانند انتخاب صندلی، حمل بار اضافی، وعده های غذایی و سرگرمی در پرواز را با پرداخت هزینه جداگانه خریداری کنند.
- کلاس پرمیوم (Premium Class):
- این کلاس عمدتاً در پروازهای بلندمدت (که در ناوگان بوئینگ ۷۸۷ این شرکت ارائه می شد) موجود بود.
- صندلی های بزرگ تر و راحت تر با فضای پای بیشتر.
- معمولاً شامل وعده های غذایی، نوشیدنی ها و امکان حمل بار اضافی رایگان است.
- خدمات اولویت دار در فرودگاه، مانند پذیرش سریع تر و سوار شدن زودهنگام به هواپیما.
این توضیحات به طور کامل مربوط به نروژین ایر شاتل است و به هیچ عنوان نباید با خدمات یا ساختار ایر نروژ (Air Norway AS) که دیگر فعالیت ندارد، اشتباه گرفته شود.
نتیجه گیری
شرکت هواپیمایی ایر نروژ (Air Norway AS) نمونه ای بارز از شرکت های هواپیمایی منطقه ای بود که با وجود تلاش های پیوسته و حمایت های قابل توجه محلی، نتوانست در برابر مجموعه پیچیده ای از چالش های اقتصادی، نظارتی و عملیاتی مقاومت کند و در نهایت در اکتبر سال ۲۰۱۷ به فعالیت خود پایان داد. داستان این شرکت، سرشار از درس هایی درباره پویایی و پیچیدگی های صنعت هوانوردی، به ویژه برای بازیگران کوچک تر است که برای بقا به شدت به حمایت های دولتی، تقاضای پایدار و مدل های عملیاتی بهینه وابسته هستند.
هدف اصلی این مقاله، نه تنها ارائه یک تاریخچه جامع و دقیق از ایر نروژ بود، بلکه تفکیک روشن و صریح آن از نروژین ایر شاتل (Norwegian Air Shuttle)، یک شرکت هواپیمایی بسیار بزرگ تر و همچنان فعال، نیز از اهمیت بالایی برخوردار بود. همانطور که در بخش های مختلف توضیح داده شد، ایر نروژ AS یک ایرلاین کوچک و منطقه ای با ناوگانی محدود بود که فعالیت هایش متوقف شده است. در مقابل، نروژین ایر شاتل یک غول ارزان قیمت با پروازهای بین المللی گسترده، ناوگانی مدرن و برنامه های توسعه بلندپروازانه محسوب می شود.
امیدواریم این مقاله توانسته باشد اطلاعات دقیق و مستندی را درباره شرکت هواپیمایی ایر نروژ (Air Norway) ارائه دهد و به رفع سردرگمی های رایج کمک کند. شناخت این تفاوت ها برای هر کسی که به دنبال اطلاعات درباره خطوط هوایی نروژ است، ضروری است تا از اطلاعات نادرست و منسوخ جلوگیری کرده و به منابع صحیح دست یابد. این شرکت منطقه ای با وجود پایان فعالیت خود، همچنان بخشی از تاریخچه غنی و در عین حال چالش برانگیز هوانوردی نروژ به شمار می رود و سرنوشت آن، آیینه تمام نمای دشواری های پیش روی شرکت های کوچک در یک صنعت رقابتی و پرنوسان است.