حراج فسیل دایناسور، کامل، نایاب، فقط 350 میلیارد تومان! / عکس

تینا مزدکی: گاه به گاه پیش می آید که موسسه های عمومی، فسیل ها را خریداری کنند اما اکثر آن ها مقرون به صرفه نیستند. موزه ها نمی توانند میلیون ها دلار برای تهیه هر جمجمه دایناسوری که به حراج گذاشته می شود، خرج کنند؛ به این معنی که فسیل های مهم علمی برای مدت کوتاهی در وب سایت های حراج و رسانه ها ظاهر می شوند؛ سپس به خانه کلکسیونرها رفته, ناپدید شده و دیگر دیده نمی شوند. از طرفی فسیل های زیادی وجود دارند که حتی به حراج عمومی هم نمی رسند و ناپدید می شوند.

صرف نظر ازنظرات شخصی در مورد مالکیت خصوصی و عمومی، نادیده گرفتن تاثیر تجارت فسیلی غیرممکن است. بدیهی است که ممنوعیت حفاری و صادرات غیرقانونی، افراد را به این کار تشویق می کند. توجه رسانه ها به اسکلت ها و برنامه های تلویزیونی که فقط فسیل ها را با ارزش دلاری هر استخوان معرفی می کنند؛ فقط بنزین روی آتش این ماجرا می ریزد.

تاکنون نمونه های زیادی از حمل ونقل و جمع آوری فسیل ها و انتقال آن ها دیده شده؛ اما تنها تعداد کمی از آن ها به کشورهای مبدا بازگردانده شده است. حتی انتظار نمی رود که بازرسان گمرکی آن قدر که از انواع رایج تر قاچاق و قوانین دولتی، ملی یا بین المللی آن ها اطلاع دارند؛ درباره سنگ واره ها (فسیل ها) اطلاع داشته باشند.

از دید دیرینه شناسان نیز واقع غم انگیز است که در حفاری باشید و دایماً استخوان های خردشده پیدا کنید و متوجه شوید که شکارچیان غیرقانونی، جمجمه ای را برای کندن دندان های باارزش آن ها از بین برده اند، یا به نمایشگاهی تجاری بروید و ردیف هایی از نمونه ها را از کشورهایی ببینید که ممنوعیت شدید و مطلق دارند. هرگونه حفاری یا صادرات حتی نمونه هایی که به صورت قانونی معامله شده اند، به دلیل داشتن تعداد بسیار کمی از استخوان های اصلی موردبررسی قرارگرفته اند (اسکلت های ناقص اغلب بااستخوان های جایگزین و به دست آمده از نمونه های دیگر تکمیل می شوند).

حتی شاید تعاریف عجیب وغریب برای بازاریابی اسکلت ها به گوش شما برسد؛ بدیهی است که از دید دیرینه شناس، این تعاریف خنده دار باشد. این ادعاها توسط دانشمندان تایید نشده و مطالعه نشده است، دقیقاً به این دلیل که آثار در دست کلکسیونرهای خصوصی هستند و برای تحقیق در دسترس نیستند. این موضوع به برخی مجوز خلاقیت می دهد تا فسیل را تبلیغ کنند و ادعا کنند که این فسیل، برخی از سوالات علمی را حل می کند یا اولین رکورد از یک ویژگی یا شرایط است، اما این کار برای افزایش قیمت انجام می شود. عمق فاجعه اینجاست که هرچه قیمت بیشتر می شود، خریداری فسیل برای موزه ها غیرممکن تر می شود.

هر فسیلی ازنظر علمی ارزشمند نیست. بسیاری از چیزها مانند آمونیوم های کوچک، دندان های کوسه، یا تکه های کوچک استخوان آن قدر زیادند که دانشمندان می توانند در صورت نیاز به هزاران مورد دسترسی داشته باشند. اما هزاران مورد با ارزش باورنکردنی وجود دارد که در دستان شخصی ناپدید می شوند. بنابراین سخت است که تجارت غیرقانونی اموال کشورها را نادیده بگیریم.

حتی زمانی که آثار مصادره و به کشور بازگردانده می شود، می تواند ارزش بسیار محدودی داشته باشد. هیچ اطلاعات قابل اعتمادی از آن ها به دست نمی آید. به عنوان مثال اینکه فسیل دقیقاً از کجا آمده، جه قدمتی دارد، چه یافته های دیگری ازآنجا آمده اند، یا اینکه نمونه قبل از رسیدن به موزه چگونه نگهداری شده است، کاملاً مجعول است. بنابراین حتی بازیابی فسیل هایی که به طور غیرقانونی خریدوفروش می شوند، کمک چندانی به علم نمی کند.

امیدی نیست که چنین تجارت هایی به زودی متوقف شوند. نگران نبودن برای آثاری که در دستان ناپیدا خریدوفروش می شوند، بسیار سخت است، چراکه این آثار کمک های بزرگی به علم و تاریخ سیاره ما می کنند. فسیل ها منبعی محدود با گستره ناشناخته هستند. ممکن است دانشمندان هرگز استگوزاروس دیگری پیدا نکنند، یا اگر پیدا کردند هرگز این قدر بزرگ و کامل نباشد. موزه ها نیز معمولاً نمی توانند میلیون ها دلار را در کوتاه مدت به دست بیاورند و برای خرید فسیل بپردازند.

منبع: theguardian

54323