4 تا 8 میلیون تومان!

آفتاب نیوز :

موضوع بازار سیاه کنسرت ها، سوژه جدیدی در حوزه موسیقی کشور محسوب نمی شود. این جریان، حداقل از دهه 70 تاکنون به شکل پررنگی وجود دارد که امروزه با توجه به گسترش ابزار های ارایه بلیت، شیوه های فروش آن تغییر یافته است.

یکی از مهم ترین این ابزارها، نرم افزار دیوار است که در آنجا، بلیت تقریبا تمامی کنسرت های مهم را می توانید پیدا کنید. گاهی، بلیتی خریداری می شود که دارنده آن، فرصت رفتن به آن اجرا را پیدا نمی کند؛ در چنین شرایطی، کاملا طبیعی است که آن فرد بخواهد بلیت خود را به قیمتی که خریده و یا حتی کمتر از آن چیزی که هزینه کرده، در دیوار بارگذاری کرده تا پولش سوخت نشود. اما اینکه به محض باز شدن یک کنسرت مهم، نسبت به خرید چندین بلیت در ردیف های عمدتا جلوی کنسرت همت کرده و بعد، هر یک از آن بلیت ها را به چندبرابر قیمت بفروشد، موضوعی است که دود آن به چشم مخاطبان واقعی کنسرت، خواننده و تهیه کننده برنامه می رود.

سود چندصد درصدی

اگر طی دوران مختلف به دیوار مراجعه کنید با انبوه تبلیغاتی از این دست مواجه می شوید که طی آن، قیمت بلیت برخی کنسرت هایی که کمتر تکرار می شوند، به 4 میلیون تومان نیز می رسد. همین چند وقت پیش بود که خبر رسید، بلیت کنسرت علیرضا قربانی، در بازار سیاه تا 8 میلیون تومان خرید و فروش شد. وقتی در اثنای کنسرت قربانی، قیمت بلیت اجراهایش، تا 4 میلیون خرید و فروش می شود طبیعی است که این قیمت برای روز های آخر کنسرت که دیگر تمدیدی در کار نیست، فراتر از این ارقام نیز شده است.

روزانه یک تا 3 کنسرت، تنها در تهران برگزار می شود و کسی که در این حوزه فعال است اگر بخواهد فقط هر شب، یکی از این کنسرت ها را پوشش دهد، درآمد ماهانه چندده میلیونی خواهد داشت

بنابراین حالا می توان با قطعیت اعلام کرد که یکی از دلایل زود فروش رفتن بلیت برخی کنسرت های مهم، حضور قاچاقچیان بلیت و خریداری چندده بلیت ردیف های جلو است تا بتوانند با فروش چندبرابری آن بلیت ها، سود خوبی را نصیب خود کنند. حاشیه امن مالی این اتفاق، زمانی ضریب می خورد که بدانیم روزانه یک تا 3 کنسرت، تنها در تهران برگزار می شود و کسی که در این حوزه فعال است، اگر بخواهد فقط هر شب، یکی از این کنسرت ها را پوشش دهد، ماهانه به یک رقم چند 10میلیون تومانی خواهد رسید.

مثلا در کنسرت اخیر قربانی را در نظر بگیرید که طی 32 سانس در 16 شب به روی صحنه رفت. یک سوءاستفاده گر اگر در هر سانس، تنها 10 بلیت قاچاق بفروشد و در هر بلیت نیز حداقل سودی 100درصدی را تجربه کند، به درآمد 256 میلیون تومانی دست می یابد. وخامت شرایط زمانی بیشتر می شود که بدانیم اولا: تعداد قاچاقچیان برای یک چنین کنسرتی، به مراتب بیشتر از یک نفر است؛ ثانیا: تعداد بلیت فروخته شده برای هر سانس، قطعا بیشتر از 10 بلیت است، ثالثا: آن فرد باید خیلی منصف باشد که به سود 100درصدی قانع باشد و بیشتر از این میزان نفروشد و رابعا: بار ها دیده شده که یک بلیت، به چند نفر فروخته شده و کلاهبرداری هایی از این دست نیز رقم خورده است که دست فرد مالباخته نیز به جایی بند نیست.

تداوم این روند برای سایر کنسرت های مهم سبب می شود تا افراد، خیلی راحت به این کار، به چشم یک حرفه پرسود نگاه کرده که آن ها را از انجام دیگر کار ها بی نیاز می کند چرا که یک فرد فعال در این حوزه، حداقل 35 میلیون تومان در ماه درآمد دارد که این میزان حقوق که قطعا سود خالص است، با درآمد بسیاری از مناصب مهم کشور برابری می کند.

یک کار ثابت با درآمد چند 10میلیونی در ماه

این قاچاقچیان، حاشیه امن بالایی دارند. آن هایی که به این کار به چشم شغل نگاه می کنند، چندان به سمت کلاهبرداری و فروش هم زمان یک بلیت به چند نفر نمی روند. ترجیح می دهند چراغ خاموش به کار خود ادامه دهند تا در تمام طول سال از این سود خوب بهره مند شوند. محسن، یکی از این افراد است که پس از اطمینان از اینکه قصد مزاحمت برای او را نداریم و به خیال اینکه ما همراه فردی هستیم که در کنسرت حضور دارد، به زحمت، تن به گفت وگویی کوتاه می دهد.

محسن به ما می گوید: بعد از اتمام تحصیلاتم، خیلی تلاش کردم تا در جایی استخدام شوم، اما یا کار نبود و یا جنس کار هایی که پیدا شد، چندان با مزاجم سازگار نبود. یک بار خیلی اتفاقی در کانالی خواندم که بلیت یک خواننده، در کمتر از نیم ساعت به فروش رفت. جرقه ای در ذهنم زده شد که اگر بتوانم به محض باز شدن سایت، بلیت بخرم و آن را در بازار سیاه بفروشم، به سود خوبی می رسم. آن زمان قیمت بلیت 500 هزار تومان بود و من، 6 بلیت در ردیف پنجم خریداری کردم و توانستم در 3 روز، 5 بلیت را به 3 نفر بفروشم و 3 میلیونم به 4 میلیون و 800 هزار تومان برسد.

محسن ادامه می دهد: این کار خیلی به من مزه داد و تصمیم گرفتم جدی تر در این حوزه کار کنم. با همه ناشی گری های فعالیت روز های اولم، اما برای ماه نخست، حدود 14 میلیون تومان درآمد داشتم که تقریبا معادل 2 ماه حقوق یک کارمند بود. باید به من حق بدهید که بخواهم این کار را برای ماه های دیگر هم ادامه بدهم.

محسن، اما به سختی های این شغل نیز اشاره می کند و می گوید: این البته صورت زیبای کار ماست. این کار، همیشه با استرس همراه است. هر کسی که برای خرید بلیت به من زنگ می زند، این دلهره را در من به وجود می آورد که نکند این فرد، پلیس باشد. نکند رد من را بزنند. همیشه این کابوس را دارم که روزی دستگیر شوم و مجبورم کنند تا تمام این پول ها را پس دهم. باور کنید نمی دانید در هر بار که خرید می زنم، چه بر من می گذرد تا تمام آن بلیت ها فروش برود.

محسن در پاسخ به این پرسش ما که آیا این پول برکت دارد و توانسته به دردت بخورد، اندکی تامل می کند و می گوید: من که کسی را مجبور نکردم از من بخرد. قیمت را گذاشتم و هر کسی که توانایی اش را دارد، از من خرید می کند پس دلیلی ندارد که بخواهم به این پول به چشم حرام نگاه کنم. ضمن اینکه من کار را برای آن طرف، راحت کرده ام که رفته ام در زمان پیک خرید بلیت، برایش در بهترین لوکیشن سالن، بلیت خریده ام و حالا راحت و شسته رفته در اختیارش قرار می دهم. این طبیعی است که بخواهم بهایی بالاتر از آنچه در بلیت درج شده را مطالبه کنم.

او به خاطره ای اشاره می کند که حین اجرای یک خواننده پاپ، نیرو های اورژانس، یک مخاطب را که تقریبا بیهوش شده بود، به بیرون هدایت کردند و متوجه شدند که قندش افت کرده است. آن جوان وقتی به هوش آمد، با وجودی که حالش چندان روبه راه نبود، اصرار داشت که به داخل سالن برگردد. وقتی ماموران دلیل این اصرار او را جویا می شوند می گوید که برای این کنسرت، 9 میلیون پول یک بلیت را داده و حالا نمی خواهد پولش سوخت شود.

آیا همتی در جهت مبارزه وجود دارد؟

استدلال های محسن، طبیعتا برای او و همکارانش مستدل است. این کار، نامش نوعی قاچاق است و به راه انداختن بازار سیاه، در هر کشوری، جرم تلقی می شود و مجازات های بسیاری هم دارد. اینکه فعالان این حوزه، در تمام این سال ها، در یک حاشیه امنی به فعالیت خود ادامه داده اند و چندان شاکی خصوصی ندارند، دلیل نمی شود که این حاشیه خوب برای تداوم روند کاری آن ها فراهم شود. آن هم وقتی که خیلی راحت می توان دست آن ها را از این بازار کوتاه کرد و تمام بلیت ها را بی واسطه به دست مخاطب حقیقی خود رساند.

اکنون که رقم بلیت کنسرت برای ردیف های جلوی سالن، روی 800 هزار تومان ثابت مانده و اجرای زنده موسیقی به یک کالای لوکس تبدیل شده، وقت آن رسیده تا پس از چند دهه، به شکلی جدی با این پدیده مبارزه شود. سازوکار چندانی هم نمی خواهد که بخواهیم پای بروکراسی های زمان بر اداری را به این موضوع باز کنیم. تنها یک همت عالی می طلبد تا دست این واسطه ها که تعدادشان زیاد هم نیست، از بازار موسیقی کشور بریده شود و فضای امنی برای دوست داران و دلسوزان واقعی موسیقی فراهم شود؛ فقط گوش شنوا می خواهد و یک عزم جزم.